Parels uit de muziektherapie: Hij kan niet praten hoor!

Jij hebt Parkinson in een vergevorderd stadium.

Veel prikkels kan je niet verdragen en je verbaal uiten gaat niet.

Misschien leef je niet meer zo lang.

Als ik bij je kom, vertel ik wie ik ben. Ik zie je liggen en vraag wie jij bent.

Je vrouw zegt: Hij kan niet praten hoor.

Zij vertelt hoe je heet en ik noem je bij je naam, als ik met je praat.

Je kijkt naar mij, ik zing en jij blíjft mij de hele tijd aankijken.

De spieren van je armen zijn ontspannen.

Je vrouw praat over je en zegt ineens: Als hij zó kijkt, is hij altijd chagrijnig.

Je spieren zijn verkrampt en je kijkt strak naar mij.

Dit is het teken, ik moet nu direct gaan zingen!

Ik zing en nodig je vrouw uit, om ook mee te doen.

Jij kijkt afwisselend naar haar en naar mij.

De volgende keer, heb je net gegeten en ben je moe.

Je kijkt minder, maar wordt wel relaxed door de muziek.

Het lijkt een paar keer alsof je mij iets wil zeggen.

Je vrouw verwoord jouw gedachten en zegt: Hij wil je bedanken.

De keer daarop probeer je je hoofd op te tillen en maak je geluiden.

Dan kom ik weer en je vrouw zegt in tranen: Het hoeft niet meer, het is voorbij.

Even later, na overleg ook met jullie kinderen, mag ik tóch binnen komen.

Ik zing een lied in het tempo van jouw ademhaling.

De beweging van je adem wordt steeds rustiger en is dan ineens weer heel diep.

Je dochter vraagt of ik een speciaal lied wil zingen en je vrouw zingt zacht mee.

Jouw ogen zijn dicht en ik zing voor de laatste keer.

Nog een paar dagen en je adem valt stil.

Rust zacht…

Alice Gort-Switynk

Register Muziektherapeut in de verpleging en verzorging