Parels uit de muziektherapie: de Piano-wens

Piano spelen, was steeds zijn grote wens.

Nog een keer zélf kunnen spelen.

Ik zette meneer voor de piano en zei:

Speel maar wat, improviseer maar iets.

“ … Heb je geen bladmuziek?” zei hij.

Ik zette bladmuziek op de piano en hij keek daarnaar:

“Maar, … dat kan ik niet lezen!”

Ik schoof hem in zijn rolstoel naar de zijkant van de piano,

En speelde voor hem en zong een lied.

Hij zong mee en huilde.

“Ik heb steeds een lied in mijn hoofd: O sole mio!”

We luisterden naar het lied op Youtube.

“Ja, dát is het: Operette!”

Meneer zong mee en de tranen stroomden over zijn wangen.

“Ik ga de bladmuziek voor je opzoeken en neem het volgende week mee!” zei ik tegen hem.

Terug op de afdeling vertelde hij de zusters dat hij het erg fijn gevonden had.

Volgende week zien we elkaar weer.

De volgende keer stond meneer al te wachten in de gang.

Ik zette de bladmuziek van O, sole mio voor hem op de piano neer.

Hij keek naar de noten en schudde zijn hoofd.

“… Ik kan het niet meer!”

Hij probeerde wat akkoorden,

Maar, de combinaties van tonen en vingervlugheid pasten niet meer bij elkaar.

We zongen samen: O, sole mio

Andere liederen passeerden en we rondden de sessie af.

“He, wat gek, … ik huil de hele tijd, maar ik voel geen tranen!” zei hij.

Toen ik hem terugbracht naar de afdeling, hadden we samen dikke lol in de lift.

Hij voelde zich weer de echte Hagenaar

En praatte tegen mij in het plat-Haags,

Volgens mij waren het geen nette woorden,

Maar ik kon het dialect dan ook niet écht goed verstaan.

Terug bij zijn woning zei hij:

“Het was fijn, … maar piano spelen kan ik niet meer”.

Zijn wens is vervuld en wie weet, speelt hij nu wel elke dag piano.

Alice Gort-Switynk, muziektherapeut